غزل چشم

 

چیزی از خود هر قدم زیر قدم گم می کنم

رفته رفته هر چه دارم چون قلم گم می کنم

بی نصیب معنی ام کز لفظ می جویم مُراد

دل اگر پیدا شود ،دیر و حرم گم می کنم

تا غبار وادی مجنون به یادم می رسد

آسمان بر سر ، زمین زیر قدم گم می کنم

دل ، نمی ماند به دستم ، طاقت دیدار کو ؟

تا تو می آیی به پیش ، آیینه هم گم می کنم

قاصد مُلک فراموشی کسی چون من مباد

نامه ای دارم که هر جا می برم گم می کنم

بر رفیقان (بیدل ) از مقصد چه سان آرم خبر ؟

من که خود را نیز تا آنجا رسم گم می کنم

زین گلستان درس دیدار که می خوانیم ما

اینقدر آیینه نتوان شد که حیرانیم ما

عالمی را وحشت ما چون سحر آواره کرد

چین فروش دامن صحرای امکانیم ما

غیر عریانی لباسی نیست تا پوشد کسی

از خجالت چون صدا در خویش پنهانیم ما

هر نفس باید عبث رسوای خود بینی شدن

تا نمی پوشیم چشم از خویش عریانیم ما

در تغافل خانه ابروی او چین می کشیم

عمرها شد نقشبند طاق نسیانیم ما

غزل 3

تا می ز جام  همت بدمست میکشم

جز دامن تو هر چه کشم دست میکشم  

عنقا شکاراگرنشودکس چه همت است

خجلت زمعنیءی که توان بست میکشم

قلاب امتحان نفس در کشاکش است

زین بحر عمرهاست همین شست میکشم

دل بستنم بگوشه ی آن چشم صنعتی است

تصویر شیشه در بغل  مست میکشم  

خاکستر سپند من افسو ن سرمه داشت

دامان ناله ئی که زدل جست میکشم

جز تحفه ی سجود ندارم نیاز عجز

اشکم همین سری بکف دست میکشم

چون صبح عمرهاست در این وادی خراب

محمل بر آن غبار که ننشست میکشم

(بیدل)حباب وار بدوشم فتاده است

بار سری که تا نفسی هست میکشم

شعر و مطالب خود را در قسمت نظر ها برایمان بنویسید